The Villainess tapt uit hetzelfde vaatje als Luc Besson’s huurmoordenaar klassieker ‘Nikita’. Zo begint de uitleg op de box van deze film en het is nogal een understatement. Tachtig procent van de plot van deze film is nog net geen exacte kopie van ‘Nikita’. Wat niet persé een slechte zaak is. Die film bracht een aangename Amerikaanse remake en twee Amerikaanse series waar ik best van genoten heb. En hoe vaart het deze Zuid-Koreaanse quasi-remake? Hij blijkt heel erg aangenaam te zijn. Beginnende met een point of view-scène waarbij ons hoofdpersonage een hele bende aan het uitmoorden is, is het direct duidelijk dat deze film niet gauw zal vervelen. Wat wel vreemd is, is dat ze pas daarna haar introductie krijgt in de Zuid-Koreaanse versie van de geheime dienst, waar ze een opleiding in volledige ‘Nikita’-stijl krijgt, alhoewel die precies niet echt nodig blijkt te zijn. Na de spectaculaire openingsscène zijn de eerste twintig minuten vaak ietwat verwarrend als ze de twee verhaallijnen van deze film net ietsje te vlot in elkaar doen overlopen. Waar tachtig procent van deze film een nogal rechtstreekse kopie van ‘Nikita’ is, blijkt er nog een hele aparte verhaallijn aan vooraf te gaan, wat de eerste twintig minuten het soms moeilijk maakt alles uit elkaar te houden terwijl de twee verhaallijnen door elkaar lopen. Daarna krijgt de film gelukkig een stevigere greep op de twee verhaallijnen,  die ingewikkelder proberen te lijken dan ze zijn. Het is wel handig dat ons hoofdpersonage plastische chirurgie ondergaat als deel van haar training, zodat het soms wel makkelijker is te volgen wanneer de ene verhaallijn in de andere overgaat. Maar bon, is dit een film die je kijkt vanwege het verhaal? De makers denken spijtig genoeg van wel, wat de speelduur van twee uur en negen minuten net ietsje te lang doet aanslepen. Zo krijgt deze film ietsje meer bl abla dan bang bang, wat gelukkig beter werkt dan ik had gedacht. De meeste Zuid-Koreaanse films die ik heb gezien zijn stevige horrorfilms en thrillers die vaak op hoogst ongepaste momenten besluiten van humor in de mix te gooien. Misschien is dat iets Aziatisch, ik weet het niet, maar gelukkig lijkt dit element in deze film afwezig en vervangen door oprechte emotie van uitstekende hoofdrolspelers. Mensen die ‘Nikita’ hebben gezien hebben al enigszins van het begin een idee hoe dit zal gaan, maar het is zo goed gebracht dat het je niet stoort. Nu weet ik niet van u, beste lezer, maar het verhaal is nu ook weer niet persé de reden waarom ik deze film wou zien. U denkt misschien dat de poster bij deze review er nogal overdreven uitziet, maar het moet gezegd zijn, de actiescènes in deze film zitten er recht op. Tesamen met de personages zwiert de camera je mee van de ene kant van de kamer/gang/bus/motor naar de andere. En het ziet er geweldig uit. En is absoluut niet aan te raden voor mensen die gauw wagenziek worden. Deze film is sowieso al prachig gemaakt, maar de actiescènes zijn er van de beste die ik de laatste tijd heb gezien en de vergelijking die de cover maakt met ‘John Wick’ en ‘The Raid’ mag er gerust wezen. Dus als u zin hebt in een prachtig gefilmde, stevige actiefilm die net ietsje teveel gebabbel heeft, wat gelukkig gecompenseerd is door goede acteurs, dan is deze film een aanrader.

Mijn score : 8,5/10