Als ik me in de late avond wat onbehaaglijk voel bij het naar huis wandelen in het donker, met slechts straatverlichting en een enkele verdachte auto die passeert, dan weet ik dat ik een goede horrorfilm heb gezien. Maar van alle horrorfilms die ik de laatste tijd heb gezien, had ik dat allerminst verwacht van ‘The Strangers : Prey at Night’. Ik herinner me de vorige ‘Strangers’-film als een leuke horrorfilm die niet echt een gigantische indruk naliet, wat kan verklaren waarom ik hem niet meer heb gezien sinds hij in de cinema speelde. Toch was ik wel eens benieuwd wat dit vervolg zou geven, en ik was voorbereid op het slechtste. Bleek ik er compleet naast te zitten. Deze sequel neemt alles wat werkt uit zijn voorganger en voegt er genoeg aan toe waardoor een simpele home invasion-film, of in het geval van deze film, trailer park invasion-film langzaam evolueert naar een volleerde slasher. Nadat de film ons in de eerste vijf minuten herintroduceert met onze drie gemaskerde psychopaten, die na een kleine tien jaar nog maar weinig veranderd zijn, volgen we een vierkoppig gezin dat gaat overnachten in een verlaten stacaravanpark van hun oom en tante, niet wetende welke hel hen te wachten staat…. De verandering van locatie, van een afgelegen huis naar een verlaten stacaravanpark, werkt ongelooflijk goed, aangezien de locatie op zich al griezelig genoeg is. De acteurs die het gezin vertolken zijn nogal middelmatig op dezelfde manier als Liv Tyler en Scott Speedman in de eerste film. De enige die me bekend voorkwam was Christina Hendricks, vooral bekend als roodharige secretaresse/seksbom uit de serie ‘Mad Men’. Hier zet ze weinig overtuigend de moeder neer van een ‘problematische’ dochter. Haar poging tot moederlijk overkomen is vooral haar volupteuze vrouwelijke vormen verbergen onder te grote mannenhemden. Zo moederlijk is dat nu ook weer niet, maar bon, het gezin doet er eigenlijk zoveel niet toe, het zijn onze drie gezichtloze snoodaards die de show stelen. Hun werkwijze blijft deels hetzelfde, maar is tegelijk ook een stuk agressiever, waardoor ze nog gevaarlijker worden dan in de eerste film.De eerste helft van de film bouwt de spanning langzaam maar zeker op, waardoor je vastgenageld zit aan je stoel, terwijl de tweede helft van de film een intens kat-en-muisspel tussen het gezin en de drie psychopaten laat uitspelen dat geen moment verveelt. Dat alles krijg je met een soundtrack die wel lijkt afgeleverd door John Carpenter, wat het ‘Halloween’-gehalte van deze film in de verf zet. Ook is er nog een stortvloed aan popmuziek uit de jaren 80, die nog nooit zo griezelig heeft geklonken. Onverwacht slaagt deze film erin niet enkel even goed te zijn als zijn voorganger, maar zelfs nog een stuk beter, iets wat we vaak hopen maar niet persé krijgen bij een sequel (die je eigenlijk ook perfect apart kan bekijken). Dankzij deze film ben ik daadwerkelijk aan het overwegen om regisseur Johannes Roberts zijn vorige film te bekijken over twee vrouwen ,gevangen in een kooi, belaagd door haaien. Of misschien moet ik gewoon ‘The Strangers’ nog eens bekijken om deze superieure sequel des te meer te waarderen!

Mijn score : 8,5/10