Iedereen leek precies hoge verwachtingen te hebben voor het nieuwste project van regisseur Duncan Jones, de science fiction/film noir/actiethriller ‘Mute’, een film die hij al lang voor zijn eerste succesvolle langspeelfilm ‘Moon’ wou maken (hou u vast, rond ongeveer 25 minuten krijg je bevestiging dat deze film zich in hetzelfde universum afspeelt, als je de tv op de achtergrond in de gaten zal houden). Dat verklaart misschien de karrevracht aan slechte reviews die deze film krijgt. En hoewel de film verre van perfect is, vind ik dit toch één van de betere films die Netflix de laatste tijd aan hun eigen line-up heeft toegevoegd. Alles begint met barman Leo, wiens stembanden op jonge leeftijd zwaar beschadig werden en vanwege zijn Amish-ouders nooit deftig hersteld werden, waardoor hij veel beeld en geen klank geeft. Hij heeft een relatie met een aantrekkelijke serveerster, die er evenwel haar geheimen op na lijkt te houden. Als ze plotsklaps verdwijnt, is dit het begin van Leo zijn zoektocht door een futuristisch Berlijn, waar er meer neonverlichting lijkt te zijn dan in de meeste glazen straatjes. Ondertussen volgen we ook twee Amerikaanse gedeserteerde militaire artsen, die er nu al dan niet legale praktijken verrichten in Berlijn, waarvan eentje van de twee, Cactus Bill, met zijn dochtertje naar Amerika wil terugkeren. Alles heeft meer met elkaar te maken dan je op het eerste zicht zou denken…Een prachtig ogende film met een goede cast, heeft ‘Mute’ vooral last van een verhaal en personages die al eens van de hak op de tak durven te springen. Alexander Skargsgard (ja, ik weet dat er een rond bolletje op die tweede a moet, maar ik lijkt dat hier nergens te vinden op mijn toetsenbord) is protagonist Leo, die meestal weet te reageren met geweld op de benarde situaties waarin hij beland, wat ook de enige momenten zijn waarop hij niet kijkt als een lief hondje dat zojuist op zijn neus geslagen is. Nu ja, veel moet hij ook niet zeggen, hij is omringd door een goede cast, met onder andere een ongelooflijk grappige cameo van Dominic Monaghan. Maar dit deel van de film is redelijk rechtlijnig en speelt zich af als een futuristische film noir. Het gedeelte van de film dat toebehoort aan de personages van Justin Theroux en vooral Paul Rudd en zijn magnifieke pornosnor, daar zit tegelijkertijd het beste en het slechtste van de film. Deze personages beginnen als charismatische klootzakken, maar af en toe verandert de richting van hun personage om hen in een volslagen smeerlap of psychopaat te veranderen, om hen daarna weer genoeg charisma te geven, alsof we moeten doen alsof de vorige, ietwat schokkende scène niet gebeurd is. Die soms wat bizarre toon zit door het hele verhaal en de personages, waardoor je soms de indruk krijgt dat Duncan Jones nu niet precies wist welk soort film hij wou maken en wat hij exact met zijn personages wil aanvangen, terwijl alles uiteindelijk toch vrij simpel lijkt. Maar zelfs met een verhaal en personages die af en toe overal en nergens naartoe lijken te gaan, vind ik ‘Mute’ nog altijd een leuke rollercoasterrit van een science fiction/film noir/actiethriller-hybride.

Mijn score : 8/10