Bij het schrijven van deze review is het volgens het Internet en de bankrekening van Paramount al redelijk duidelijk dat deze film een gigantische flop is. Iets dat geheel onterecht is. Maar ergens ben ik wel verbaasd dat  ‘mother!’ zo’n groot budget kreeg voor dit soort film en zo ook in de gewone cinema beland, waarschijnlijk omdat men onterecht dacht dat de namen Jennifer Lawrence en Javier Bardem veel volk zouden lokken. Het lokte wel volk, maar ergens hadden ze de reacties wel mogen verwachten. Allereerst de critici die verdeeld zijn in twee kampen, zij die zot zijn van deze film en zij die hem haten. En daarna het publiek, die er voor een overgroot deel een hekel aan deze film blijkt te hebben. En eigenlijk kan je ze het niet echt kwalijk nemen, want dit is geen gemakkelijke film. De dag nadat ik hem zag las ik al een artikel of vier van mensen die stukken intelligenter zijn dan ik die de betekenis van de film en al zijn aspecten probeerden te ontleden. Allemaal artikelen die interessant zijn en op hun eigen manier een meerwaarde toevoegen voor de volgende keer dat ik ‘mother!’ ga zien. En ik zal hem waarschijnlijk wel een paar keer opnieuw zien. Ik ben al altijd fan geweest van Darren Aronofsky zijn films, zelfs al waren ze wat minder (*kuch* ‘Noah’). Na het debuteren van de verrassende poster op moederdag vermeed ik bewust alle informatie omtrent deze film om me zo veel mogelijk te laten verrassen, het enige wat ik juist wist was dat Aronofsky deze film vergeleek met ‘Black Swan’, maar dat kon nog alle kanten uit. En jawadde dadde, deze film was op zijn zachtst gezegd nogal een gebeurtenis. De film begint met een koppel dat woont in een afgelegen huis. Terwijl hij wanhopig op zoek is naar inspiratie bouwt zij aan het huis, dat een warme hartslag lijkt te hebben. Deze rustige, symbiotische relatie wordt danig verstoord door het opduiken van een vreemdeling aan de voordeur. Hoewel zij hem liever zou wegsturen besluit hij hem binnen te laten, ondanks het feit dat hij nogal lomp is. Een dag later staat de echtgenote van de vreemdeling voor de deur, een hatelijk serpent dat al dan niet bewust de laatste zenuwen van de jonge vrouw lijkt te beproeven. Na een reeks absurde gebeurtenissen waarbij ook de twee zoons van het echtpaar betrokken raken, lijkt de situatie gekalmeerd en heeft hij een nieuwe inspiratiebron gevonden om over te schrijven. Zijn nieuwste publicatie blijkt echter de deur te openen waardoor het huis verandert in een podium voor een rollercoaster van chaos en waanzin. Een mooi sluitend einde roept dan weer tal van nieuwe vragen op en zorgde dat ik alweer een nieuwe dimensie aan de film wou toevoegen. Hoewel de voornoemde rollercoaster van chaqs en waanzin duidelijk een spiegel is voor de staat van de huidige wereld, besefte ik pas later dat het eerste deel van deze film opvallend lijkt op bepaalde lessen godsdienst die ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Maar het leuke aan ‘mother!’ is dat je hem nog verschillende keren kan blijven bekijken en proberen zoveel mogelijk ervan te doorgronden. Het grootste probleem is misschien dat dit niet echt interessant is voor een groot deel van het publiek dat dezer dagen naar de cinema gaat. Of zelfs doorgewinterde filmfanaten zullen ook niet altijd fan zijn van een film waar je constant naar een uitleg zoekt en je meermaals afvraagt wat er in godsnaam nu weer aan het gebeuren is. Ikzelf heb sowieso genoten van de rit, ook mede dankzij de mooie vormgeving van de film. Darren Aronofsky zijn films zijn altijd visueel een pracht om naar te kijken, het ontbreken van muziek zorgt perfect dat plotse scherpe geluiden des te sterker overkomen en de cast doet het meer dan goed. De rol van Moeder is iets heel anders dan de personages die Jennifer Lawrence gewoonlijk speelt, ze is ingetogen, zwijgzaam en lijkt alles met ferme tegenzin, die af te lezen is op haar gezicht, te ondergaan. In het begin erger je je aan haar weerloosheid (die wel degelijk een reden heeft…) maar wanneer de absurde situatie alarmerende hoogten bereikt kan je niet anders dan medelijden met haar hebben als ze haar meesleuren in een draaikolk van waanzin. Hij is de enige rots in de branding, ook al zo goed neergezet door Javier Bardem. Hij ziet Moeder dan wel graag, maar is altijd bereid zijn hart open te stellen voor iedereen en ook bereid hen hun ergste daden te vergeven (na eens ferm kwaad te worden), waardoor hij Moeder uiteindelijk niet kan beschermen tegen de waanzin van de ongenodigde gasten. Ed Harris, Domhnall en Brian Gleeson doen het meer dan goed als Man en zijn Zonen maar het is Michelle Pfeiffer die de show steelt als Vrouw. Compleet het tegenovergestelde van Moeder is ze luid, kan ze geen minuut haar mond houden, heeft ze respect voor niets of niemand en lijkt ze erop uit om Moeder al dan niet opzettelijk te kwetsen. Het is een personage waar je met het grootste plezier een enorme hekel aan hebt. ‘mother!’ is geen simpele film, maar wil dat ook niet zijn. Het is een film die slechts zijn gade zal vinden bij een klein publiek waaronder mezelf, en ik zie er nu al met plezier naar uit om hem nog eens meerdere malen opnieuw te bekijken.

Mijn score : 8,5/10