Als ik een screener in mijn inbox zie, hou ik meestal mijn hart al vast. Dat is misschien niet eerlijk, maar het meeste ziet er uit als een goedkoop afkooksel van een betere film, en het helpt al niet dat die betere film er dan nog eens een vermelding bij krijgt. Maar toch had de film ‘Bonejangles’ al direct mijn interesse, gewoon omdat de plot van deze horrorkomedie best wel plezant leek. Een bovennatuurlijke seriemoordenaar versus een leger zombies opgeroepen door een heks/succubus? Klinkt plezant. Het idee is dan ook plezant. De uitvoering, zo blijkt, is helaas iets minder. Het begint al met de acteurs. Van het moment dat onze twee hoofdacteurs, hopeloos incompetente agenten (waarvan één van de twee eruit ziet alsof hij in het weekend in een death metal-band speelt), viel het me op hoe houterig het acteren is, ergens op het niveau van een ‘CollegeHumor’-Youtube filmpje. Helaas is het niet enkel de hoofdacteurs maar de gehele cast die zo acteert, met de uitzondering van de paar acteurs die compleet erover gaan en zo nog de beste acteurs in deze film worden…. Dat begint al met een hopeloos verwijfde zwarte agent, die vooral dient voor een, welja, ik neem aan dat het een subplot, alhoewel eerder een sketch is met de enige zin waarbij ik toch es moest lachen in deze hele film ‘We’re gonna make you squeal like a pig.’. Helaas is de humor van de hele film van dit niveau, vergelijkbaar met de latere ‘Scary Movie’-films en de vele gelijkaardige draken die hieruit voortkwamen. Ergens had ik het gevoel dat ik deze film veel grappiger ging hebben gevonden moest ik achttien jaar jonger zijn geweest. Naas het puberaal gevoel voor humor van de schrijver, de man die het titelpersonage speelt, is het wel duidelijk dat zowel hij als de schrijver genoeg betere horrorfilms kennen, maar hun referenties naar deze films zijn niet grappig of gevat, ze zijn gewoon aanwezig. Van het feit dat alles zich afspeelt in het stadje Argento of een directe verwijzing naar ‘Evil Dead II’ die zo persé grappig wil zijn dat het compleet de mist ingaat. Tenslotte is er het feit dat de regisseur vastbesloten lijkt een grootste film te maken met bitter weinig budget, en hoewel make-up en gore goed gedaan zijn, en Bonejangles en de zombies er best wel goed uitzien, valt het op hoe goedkoop de sets zijn en de enige CGI-ontploffing in deze film is zo hopeloos slecht dat al het voorgaande zowaar bijna topkwaliteit lijkt in vergelijking. Tenslotte is er nog de cameo van Reggie Bannister (Reggie uit de ‘Phantasm’-films) als seriemoordenaar/vader van Bonejangles die het genoegen krijgt om te zeggen ‘Protect your wee winkie.’ Nu is deze zin één keer horen al genânt genoeg, laat staan dat je het nog een stuk of zes keer mag aanhoren deze film door. ‘Bonejangles’ is dan wel een tof idee, met een uitvoering als deze was het beter bij een idee gebleven….

Mijn score: 3/10