Als er ooit een tekenfilm last had van teveel plot in een simpele tekenfilm te willen draaien, dan is het wel ‘Despicable Me 3’. Balthazar Bratt, en slechterik die rechtstreeks uit de jaren 80 gekatapulteerd werd (ik stoorde me er constant aan dat ik de stem leek te herkennen en zowaar, het is niemand anders dan Trey Parker, één van de makers en vele van de stemmen in ‘South Park’!) steelt de grootste diamant ter wereld en maakt daarmee geheimm agen Gru en Lucy, ook wel, ahem, Grucy, belachelijk waardoor ze worden ontslagen. Direct daarna ontdekken ze dat Gru blijkbaar een identieke tweelingbroer heeft, die persé slecht wil zijn, maar een ongelooflijke klungel is, waardoor Gru het plan opvat de diamant terug te stelen om Lucy en hem terug in ere te herstellen. Ondertussen probeert Lucy verwoed uit te zoeken hoe ze een goede moeder kan zijn voor hun drie geadopteerde dochters, krijgt oudste dochter Margot per ongeluk een huwelijksaanzoek, middelste dochter Muts (ik ben haar naam vergeten) stookt vooral ruzie en heeft niet veel te doen en last but not least steelt de kleine Agnes alweer de show in haar onvermoeibare zoektocht naar eenhoorns en ze is zonder meer het centrum van deze film, één en al hilarische tederheid. Serieus, wie heeft er eigenlijk Minions nodig als je Agnes hebt. Ahja, de Minions. Met al die andere plot krijgen ook zij hun eigen mini-plot die eerder voelt als een filmpje in een film, zoals Scrat in de ‘Ice Age’-films. Het moet gezegd zijn, een uur en een half ging nog nooit zo vlug voorbij op een baanbrekend tempo. Dat gezegd zijnde, is dit na de eerste twee ‘Despicable Me’-films en de ‘Minions’-film toch de zwakste film van de hoop. Het is niet dat hij niet plezant is, maar behalve de scènes met Agnes haalt hij toch niet de humor en tederheid van zijn voorgangers. Deze films zijn altijd al een mix geweest tussen humor voor kinderen en volwassenen, maar deze film valt ook al net iets teveel naar humor voor volwassenen dankzij de slechterik, een parodie van alles uit de jaren 80, een periode waar ik zelf nog in de pampers en de kleuterjaren zat, laat staan dat knderen de humor volledig kunnen vatten. En ik kreeg vooral het gevoel dat ze zodanig veel wilden doen met deze film dat ze de humoristische scènes nooit echt volledig uitwerkten. Er zijn ook de momenten waarop deze film begon aan te voelen als een gigantische videoclip met vrolijke popmuziek van nu en de jaren 80. Wat wel mag gezegd worden is dat deze film er prachtig uitziet. Van het prachtige kleurengebruik tot de haarscherpe animatie, die net niet echt lijkt op momenten steekt de animatiestudio van Universal die van Disney toch wel naar de kroon. Maar prachtige animatie kan deze propvolle film helaas net niet redden van de middelmatigheid.

Mijn score : 6,5/10